แด่ นพพร ประชากุล
เหมือนยังเห็นนกเริงร่าในฟ้าอยู่
แล้วจู่จู่ก็ร่วงวับลงลับหาย
เหมือนดวงเทียนสิ้นไส้ไร้ประกาย
เหมือนดาวฉายดับดวงร่วงริมฟ้า
เธอฉลาดปราดเปรื่องเฟื่องความคิด
เธอพินิจพิจารณ์ด้วยหาญกล้า
เธอสอนหนังสือแสนดีมีลีลา
เธอมีค่ามีคุณอบอุ่นใจ
เธอเจ็บหนักเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
เธอต่อสู้กับมันนานแค่ไหน
เธอแข็งแกร่งทรมานสักปานใด
เธอยิ่งใหญ่ตรงได้ผ่านการครวญคิด
โอ้..นพพร
จากไปเพื่อจะสอนให้ดูจิต
มนุษย์ซึ่งกระจ้อยร่อยตัวน้อยนิด
ย่อมพ่ายพิษความตายผ่านไม่พ้น
เธอสอนเรื่องความเปลี่ยนแปลงแห่งชีวา
เธอสอนว่าต้องรู้เหตุและรู้ผล
เธอสอนเรื่องแก่นธรรมประจำตน
เธอสอนคนให้คิดอนิจจัง
แต่กระนั้นฉันก็ยังโศกเศร้ามาก
การลาจากทำให้ใจดับหวัง
ขอนพพรชื่อนี้จงจีรัง
คนรุ่นหลังจำได้ไปนานนาน
ชมัยภร แสงกระจ่าง
๑๗ พฤศจิกายน ๒๕๕๐