คืนสีขาว
แม้จะได้ คุณนายดัลโลเวย์ (Mrs.Dalloway) มาวางซ้อนเอาบนตั้งหนังสือที่ห้องมาเกือบร่วมปี แต่ก็ยังไม่ได้นั่งอ่านเป็นจริงเป็นจัง อ่านไปไม่กี่หน้าก็ต้องพัก เพื่ออ่านต่อ แล้วก็พักเอาไว้ยาวนาน…ตอนดูหนังเรื่อง The Hours ยังอยากเดินลงน้ำตามนางเอกของเรื่องไป
ฉันเอาจริงเอาจังกับการอ่าน คืนสีขาว เขียนโดย ฟีโอดอร์ ดอสโตเยฟสกี้ และผู้แปล ดลสิทธิ์ บางคมบาง (นามเดิม สิทธิชัย แสงกระจ่าง) ซึ่งแปล คุณนายดัลโลเวย์ ด้วย และยังมีงานแปลอีกหลายเล่มสังกัด คมบางคลาสสิค
ฉันอ่าน คืนสีขาว อย่างประหยัด (สำนวนนี้ยืมเพื่อนมา) เพราะหนังสือเล่มบางมาก อ่าน ๑ ชั่วโมงก็จบ แต่ฉันเลือกอ่านให้จบใน ๒ คืนก่อนนอน ในเล่มมี ๕ บท -คืนแรก, คืนที่สอง, คืนที่สาม, คืนที่สี่, รุ่งเช้า- เหมาะกับการอ่านก่อนนอน ฉันดันลืมว่าควรอ่านบท รุ่งเช้า ในเช้าวันที่ ๓ ของการอ่าน
ฉันชอบการจัดวางบทของผู้เขียน มันแสดงถึงสัญลักษณ์ของความมืดมิดในยามกลางคืน กับความสว่างในยามเช้า…ฉันชอบความจริงในยามกลางคืน มากกว่าความจริงในตอนเช้าที่เป็นความเจ็บปวดที่จะเกาะกินไปตลอดชีวิตหลังจากคืนที่สี่ได้สิ้นสุดลง
ค่ำคืนทั้งสี่อวลไปด้วยถ้อยคำสนทนาของชายและหญิงตัวเอกของเรื่อง คำพูดธรรมดา แต่โรแมนติค ฉันไม่รู้สึกว่า คำรัก-ความรักในคืนสีขาว มันอุดมคติ ฉันรู้สึกว่าความรักเป็นเรื่องปกติ ที่ไม่จำเป็นต้องไปจำกัดความว่าเป็นรักของระบอบไหน ไม่เห็นต้องสร้างสังกัดแบบระบบการเมือง รักในยุคไหนต่างเป็นตัวแทนอุดมคติหรือบริบทบางอย่างของสังคมในยุคนั้นๆ
คำพูดธรรมดา พูดกันตรงๆ ไร้จริต ทำให้ได้ใจคนอ่านอย่างฉัน ทั้งคู่พูดกันง่ายๆ ไม่เห็นต้องประดิษฐ์ถ้อยคำ ไม่มีพิธีรีตองในการแสดงคำรักต่อกัน มันงดงามที่สุดแล้ว ความธรรมดาที่พิเศษ หลายๆ คำสนทนา ฉันอ่านไปยิ้มไป แล้วกลับไปอ่านซ้ำอีกหลายรอบ (ไม่อยากให้ถึงตอนจบเร็วกว่ากำหนด) พอถึงตอนสะเทือนใจ ความสะเทือนใจก็มาเยือนแบบไม่ให้ตั้งตัว และมันก็สะเทือนจนแกะไม่ออก มันเกาะกิน แต่มันไม่ได้ทำให้เราเกลียดความรักหรือคนที่เรารัก เพราะอะไรน่ะหรือ?????
ในเรื่อง คืนสีขาว ผู้เขียนบอกผ่านผู้แปลมาว่า เราจะให้อภัยในความปวดร้าวได้เร็วถ้าเรามีความรัก
ที่มา
http://www.oknation.net/blog/nonglakspace/2009/07/17/entry-1