เรารู้อยู่แล้วว่าแม่อายุ ๘๘ : ความรักของแม่และลูก

จากผู้เขียน

เราอยู่แล้วว่าแม่อายุ ๘๘

แม่จากไปจะครบปีในเดือนกุมภาพันธ์นี้แล้ว  แต่ฉันก็ยังรู้สึกเหมือนว่าแม่ยังอยู่กับเรา  ทุกครั้งที่ไปบ้านจันท์  ฉันจะไปนอนบ้านแม่ ห้องแม่ ปูเสื่อนอนหน้าเตียงแม่ที่เดิม  บนเตียงก็ยังเหมือนมีแม่นอนอยู่  แต่บนข้างฝาที่มีรูปแม่แขวนอยู่  และโกศลายไทยสวยงามที่ตั้งหน้ารูปแม่บอกฉันว่า ความฝันก็คือความฝัน ความจริงก็คือความจริง แยกออกจากกันแล้วโดยสิ้นเชิง  แม่ไม่มีตัวตน ไม่มีร่างกาย จับต้องกอดร่างของแม่ไม่ได้แล้ว  แต่สำหรับเราลูกทั้งสามคน แม่ก็ยังมีจิตวิญญาณ ยังโอบอุ้มประคับประคองและเฝ้าดูเราอยู่อย่างไม่รู้เบื่อ

หลังจากแม่จากไปได้ ๑๑ เดือน ฉันได้มีโอกาสไปอบรมเรื่อง วิถีสู่ความตายอย่างสงบ กับพระไพศาล วิสาโล กับคณะ ที่บ้านน้ำสาน ของคุณหญิงจำนงศรี หาญเจนลักษณ์ ที่ตำบลแม่แรม อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่  ซึ่งมีหลักสูตรให้ผู้เข้ารับการอบรมได้เรียนรู้จักความตาย ภาวะใกล้ตาย และการปฏิบัติตนทั้งต่อตนเองและต่อผู้อื่น  การอบรมมีทั้งหมด ๕ วัน มีทั้งเนื้อหาสาระเกี่ยวกับความตายและการทดลองปฏิบัติเกี่ยวกับการทดลองตาย และการดูแลคนอื่นที่อยู่ในภาวะใกล้ตาย  ความรู้และกิจกรรมทั้งหมดที่ได้รับการอบรมทำให้ฉันได้มีโอกาสทบทวนชีวิตของตนเองกับแม่ ทั้งในส่วนที่ทำถูกและในส่วนที่ทำผิด  สรุปได้ว่า อย่างน้อยเจ็ดสิบห้าเปอร์เซ็นต์ขึ้นไป ฉันและพี่น้องได้ทำให้แม่ดีแล้ว  ความรู้สึกเสียใจ และสำนึกผิดที่ไม่ได้อยู่กับแม่ในวาระสุดท้ายจึงค่อยคลายจางลงไปบ้าง  ยิ่งมีเพื่อนเข้ารับการอบรมค้างคาใจเรื่องไม่ได้อยู่กับพ่อหรือแม่ในวาระสุดท้ายกันเป็นส่วนใหญ่ ฉันก็ยิ่งรู้สึกผิดน้อยลง  และเห็นว่า คงเป็นธรรมดาเสียแล้วที่เราปฏิบัติกันไม่ถูก  เพราะความตายที่มาเยือนเราผ่านพ่อหรือแม่นั้นเป็นความตายแบบใกล้ชิดที่เรามักจะพบเจอกันเป็นครั้งแรก

เมื่อเรื่องตีพิมพ์ในสกุลไทยจบลง  มีนักอ่าน แฟนคลับ คนที่รักแม่ทั้งหลายต่างแสดงปฏิกิริยาชื่นชม เพราะทุกคนต่างก็รักแม่รักพ่อ  และมีภาวะของท่านทั้งสองไม่ต่างกัน  โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่มีแม่เป็นครูเหมือนฉัน  “ต้อยติ่ง” นักเขียนเรื่องเด็ก ที่มีแม่เป็นครูเหมือนกัน โทรศัพท์มาบอกตั้งแต่เรื่องนี้ตีพิมพ์ในตอนแรกๆแล้วว่า  แม่เราเหมือนกันแทบทุกอย่างเลย ทั้งความคิดและพฤติกรรม  และอีกหลายคนก็มายืนยันเช่นเดียวกัน

ฉันอยากให้ “เรารู้อยู่แล้วว่าแม่อายุ ๘๘” เป็นอุทาหรณ์สำหรับลูกทุกคนว่าเขาควรจะยินดี ตราบใดที่ยังมีแม่หรือพ่ออยู่ในความดูแล  เพราะนั่นหมายความว่า เรายังมีโอกาสจะได้แสดงความกตัญญู  เพราะเมื่อท่านจากไปแล้ว  เราจะรู้สึกว่าชีวิตส่วนหนึ่งหายไปเสียแล้วอย่างน่าเสียดาย

ชมัยภร แสงกระจ่าง

๑๔ กุมภาพันธ์  ๒๕๕๕